Bladmuziek $36.75

Oorspronkelijk

Pieces for Violoncello & Piano. Gabriel Faure. Cello Solo sheet music.

Vertaling

Pieces for Violoncello. Gabriel Faure. Cello Solo bladmuziek.

Oorspronkelijk

Pieces for Violoncello & Piano composed by Gabriel Faure. 1845-1924. For Cello, Piano. Sheet Music. Published by Edition Peters. PE.P09570. Concluding Remarks. Gabriel Faure. 1845-1924. is one of the most significant French composers of the second half of the 19th and the beginning of the 20th century. His main work consists of piano, vocal and chamber music compositions. Gabriel Faure was trained in Paris, at the Louis Niedermeyer School of Church Music, his teachers being Niedermeyer and Camille Saint-Saens, became choir-master. 1877. and subsequently organist at the Madeleine. 1896-1905. He took charge, in 1896, of a composition class at the Paris Conservatory and was its Director from 1905-1920. Among his pupils were Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse and Nadia Boulanger. The foundation of the Societe Nationale de Musique by Saint Saens and Bussine in 1871 encouraged Faure to write chamber music. Together with Saint-Saens, Edouard Lalo and Cesar Franck, he took part in the revival of French chamber music. Faure always showed a predilection for the Violoncello. Apart from the two fine Sonatas, Op. 109 and 117 which he composed towards the end of his life, the special position that he assigned to that instrument in his chamber music compositions mail be seen, for example, in ti-12 adagio of the first Piano Quartet, Op. 15, at the beginning and in the andante of the Piano Trio, Op. 120, and in the finale of the String Quartet, Op. 121. the significant function of the cello however, should also be stressed in connection with his orchestral compositions. This specific feature might be explained by his training as organist and performer of church music. the cello also functions as an organ pedal. , but it is known that the composer bad a particular preference for the basses in his harmony. "Come on, basses. " was one of his frequent utterances. It is therefore not surprising that Faure should have composed various short works in the course of his life which may he regarded as precursors of the two later sonatas of his maturity. The first of these shorter compositions is the famous Eleie, Op. 24. This was probably the work first performed on June 21st, 1880 in Saint-Saens' salon of which Faure wrote to his publisher, Julien Hamelle. "my cello piece had an excellent reception", adding. "it greatly encourages me to make it into a complete sonata". This sonata project explains the wealth of content and the A-B-A-form of the work. but the cello sonata was not completed. The work was first printed in 1883 with a dedication to Jules Loeb, professor of cello at the Paris Conservatory, who gave the first public performance on December 15th, 1883 at the Societe Nationale de Musique. In 1895 Faure made a version with orchestral accompaniment. As soon as it was published, the Elegie was so successful that Hamelle immediately ordered a new work, intended as a virtuoso pendant to the Elegie. Faure set about composing the piece with little enthusiasm. the new work was mentioned in a contract dated September 25th, 1884, but its publication was delayed for a long time since the composer had a quarrel with the publisher concerning the title. It is known that Faure preferred abstract titles without extra-musical connotations. This, however, was of no concern to the publisher, who knew the preference of the public for visual titles. Faure insisted on the plain title Piece for Violoncello, whereas Hamelle for his part proposed Libellules. dragonflies. , a title which was also mentioned in the contract. Fourteen years passed before the composer unwillingly consented to the title Papillon. butterfly. , which he diskliked intensely. He at least succeeded in retaining Piece for Violoncello, Op. 77 as sub-title. This eloquent and light composition also met with wide response among cellists, although its musical interest is somewhat limited. By 1898, the year of its belated publication, it scarcely correspondend in style with Faure's works of this period, which is characterised by works as the 7th Nocturne, Op. 74 and the incidental music of Pelleas et Melisande, Op. 80. The great passionate phrase of the second theme is in fact much closer to the 4th Nocturne, Op. 36. 1884. , composed during the same period. In 1893 Faure was commissioned to write incidental music for Moliere's Le Bourgeois Gentilhomme, and for this he composed the Sicilienne for small orchestra, the posthumously published Serenade for voice and, it would seem, a Menuet for small orchestra which remains unpublished. The project, apparently, was not realised, but Faure was clearly pleased with the Sicilienne, since he used it again in 1898 for his incidental music to Maurice Maeterlinck's Pelleas et Melisande on the occasion of the first performance in London, where it introduced the second act. scene by the well. In the same year, it was published separatly in a version for cello and piano by Metzler & Co. in London and, simultaneously, by Hamelle in Paris. It is dedicated to the British cellist William Henry Squire, who recorded it in 1925. As for the orchestral version of this wellknown piece, it was omitted when Faure compiled a symphonic suite from the Pelleas music, which appeared in 1901. but at the express request of the composer it was printed in 1909 and included in the Suite, Op. 80. The Romance in A, Op. 69 should not be confused with the transcription for cello. also in A. of the third Romance sans Paroles, Op. 17. A flat in the original piano version. This Romance, Op. 69 is one of the best of Faure's compositions for cello. It was probably written in 1894, a year in which many of Faure's master works were created. the cycle of the songs La Bonne Chanson, Op. 61, the 6tb Nocturne, Op. 63, the 5tb Barcarolle, Op. 70 and the songs Soir and Prison, Op. 83 were all composed during that year. The Romance in A begins and ends in a Brahmsian chiaroscuro which suddenly flares up und then unfolds in a long and flexible phrase accompanied by surging piano arpeggios. Its exhaustable lyricism has something of the passionate Elan of La Bonne Chanson, Faure performed it for the first time in Geneva on November 14th, 1894, with Adolf Rehberg. The work is dedicated to the cellist Jules Griset, who used to arrange chamber music and oral concerts at his home. Chabrier wrote his Ode to Music for him. The autograph, it may be noted, in inscribed Andante and Op. 63. It was transcribed by Faure into a version for cello and organ which was never published. The last of the short pieces for cello is the Serenade, Op. 98, composed for the young Pablo Casals, who had become acquainted with , Faure as early as 1901, the year of his Paris debut, when he played the P-Mgie with the composer conducting. The Serenade was published in 1908 by Heugel. this composition reveals the unusual care with which Faure composed even the smallest of his works. exceptionally for Faure, it is full of humour and fantasy, with ornaments reminiscent of the harpsichord music of the 18th century. Yet this Serenade is by no means a mere pastiche. it is harmonically daring and at times wilfully abrasive. Beneath the irony, one has a glimpse of the distilled, austere style of the last works, so remote from the romanticism of the Elegie. "The Serenade", Casals wrote to Faure, "ist delightful and every time I play it, it seems new to me in its beauty. " In fact however, Casals does not seem to have played it very often, giving preference to the questionable transcription of the piano song Apres un Reve which he had himself published in 1910. For this reason the Serenade has remained little known, despite perhaps because of, its originality. Translated by Eva Breck and Stuart Thync. Paris, Autumn 1977 Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69 -fur Violoncello und Klavier-. Piece pour Violoncelle. Papillon. A-Dur op. 77 -fur Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78 -fur Violoncello und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98 -fur Violoncello und Klavier-.

Vertaling

Stukken voor Violoncello. 1845-1924. Voor Cello, Piano. Bladmuziek. Uitgegeven door Edition Peters. PE.P09570. Slotopmerkingen. Gabriel Faure. 1845-1924. is een van de belangrijkste Franse componisten van de tweede helft van de 19e en het begin van de 20e eeuw. Zijn belangrijkste werk bestaat uit piano, zang en kamermuziekwerken. Gabriel Faure werd opgeleid in Parijs, op de Louis Niedermeyer School of Church Music, zijn leraren zijn Niedermeyer en Camille Saint-Saens, werd koordirigent. 1877. en vervolgens organist van de Madeleine. 1896-1905. Hij nam de leiding, in 1896, van een compositie klasse aan het Conservatorium van Parijs en was de directeur 1905-1920. Onder zijn leerlingen waren Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse en Nadia Boulanger. De oprichting van de Societe Nationale de Musique van Saint Saens en Bussine in 1871 aangemoedigd Faure kamermuziek schrijven. Samen met Saint-Saens, Edouard Lalo en Cesar Franck, nam hij deel aan de heropleving van de Franse kamermuziek. Faure toonde altijd een voorliefde voor de Violoncello. Afgezien van de twee fijne Sonatas, Op. 109 en 117, die hij componeerde tegen het einde van zijn leven, mail de bijzondere positie die hij toegewezen aan dat instrument in zijn kamermuziekwerken worden gezien, bijvoorbeeld in ti-12 adagio van het eerste Piano Quartet, Op. 15, aan het begin en het andante van de Piano Trio, Op. 120, en in de finale van de String Quartet, Op. 121. de belangrijke functie van de cello moet echter ook in verband met zijn orkestrale composities benadrukt. Deze specifieke functie kan worden verklaard door zijn opleiding als organist en vertolker van kerkmuziek. de cello functioneert ook als een orgel pedaal. , Maar het is bekend dat de componist slechte een voorkeur voor de bassen in zijn harmonie. "Kom op, bassen. "Was een van zijn frequente uitingen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Faure had moeten samengesteld diverse korte werken in de loop van zijn leven die hij beschouwd als voorlopers van de twee latere sonates van zijn volwassenheid. De eerste van deze kortere samenstellingen de bekende Eleie, Op. 24. Dit was waarschijnlijk het werk voor het eerst uitgevoerd op 21 juni 1880 in Saint-Saens 'salon waarvan Faure schreef aan zijn uitgever, Julien Hamelle. "Mijn cello stuk had een uitstekende ontvangst", toe te voegen. "Het sterk moedigt me aan om het te maken in een complete sonate". Deze sonate project verklaart de rijkdom van de inhoud en de ABA-vorm van het werk. maar de cello sonate is niet voltooid. Het werk werd voor het eerst gedrukt in 1883 met een toewijding aan Jules Loeb, hoogleraar cello aan het Conservatorium van Parijs, die de eerste openbare uitvoering op 15 december 1883 gaf aan de Societe Nationale de Musique. In 1895 maakte Faure een versie met orkestbegeleiding. Zodra het werd gepubliceerd, de Elegie was zo succesvol dat Hamelle onmiddellijk bestelde een nieuw werk, bedoeld als een virtuoos hanger aan de Elegie. Faure stellen over het samenstellen van het stuk met weinig enthousiasme. het nieuwe werk werd genoemd in een overeenkomst van 25 september 1884, maar de publicatie werd uitgesteld voor een lange tijd geleden dat de componist had een ruzie met de uitgever over de titel. Het is bekend dat Faure voorkeur abstracte titels zonder extra-muzikale connotaties. Dit was echter niet de zorg van de uitgever, die de voorkeur van het publiek voor beeldende titels wist. Faure aangedrongen op de vlakte titel Stuk voor Violoncello, terwijl Hamelle van zijn kant voorgestelde Libellules. libellen. , Een titel die ook in het contract werd vermeld. Veertien jaar voorbij voordat de componist tegenzin ingestemd met de titel Papillon. butterfly. , Die hij diskliked intens. Hij ten minste toch in geslaagd Piece for Violoncello, Op. 77 als sub-titel. Deze welbespraakte en lichte samenstelling ook een ontmoeting met brede respons onder cellisten, hoewel haar muzikale interesse is enigszins beperkt. Door 1898, het jaar van de late publicatie, het nauwelijks correspondend in stijl met werken van deze periode Faure's, die wordt gekenmerkt door werken als de 7 Nocturne, Op. 74 en de toneelmuziek van Pelleas et Melisande, Op. 80. De grote gepassioneerde zin van het tweede thema is in feite veel dichter bij de 4 Nocturne, Op. 36. 1884. , Samengesteld in dezelfde periode. In 1893 werd Faure opdracht om toneelmuziek voor Molières Le Bourgeois Gentilhomme schrijven, en voor dit componeerde hij de Sicilienne voor klein orkest, de postuum gepubliceerde Serenade voor spraak en, zo lijkt het, een Menuet voor klein orkest dat ongepubliceerd blijft. Het project, blijkbaar, werd niet gerealiseerd, maar Faure was duidelijk blij met de Sicilienne, sinds hij weer gebruikte het in 1898 voor zijn toneelmuziek bij Maurice Maeterlinck's Pelleas et Melisande ter gelegenheid van de eerste uitvoering in Londen, waar het de tweede geïntroduceerd daad. scène door de goed. In hetzelfde jaar, werd apart in een versie voor cello en piano van Metzler gepubliceerd. Het is gewijd aan de Britse cellist William Henry Squire, die het in 1925 opgenomen. Als voor de orkestrale versie van dit bekende stuk werd nagelaten toen Faure stelde een symfonische suite van de Pelleas muziek, dat verscheen in 1901. maar op uitdrukkelijk verzoek van de componist werd gedrukt in 1909 en opgenomen in de Suite, Op. 80. De Romance in A, Op. 69 moet niet worden verward met de transcriptie voor cello. ook een. van de derde Romance sans Paroles, Op. 17. Een flat in de originele pianoversie. Dit Romance, Op. 69 is een van de beste van Faure's composities voor cello. Het werd waarschijnlijk geschreven in 1894, een jaar waarin veel van Faure's meesterwerken werden gecreëerd. de cyclus van de nummers La Bonne Chanson, Op. 61, de 6TB Nocturne, Op. 63, de 5TB Barcarolle, Op. 70 en de nummers Soir en de Gevangenis, Op. 83 waren allemaal samengesteld in dat jaar. De Romance in A begint en eindigt in een Brahmsian chiaroscuro die plotseling laait und dan ontvouwt zich in een lange en flexibele zin gepaard met stijgende piano arpeggio. Zijn exhaustable lyriek heeft iets van de gepassioneerde Elan van La Bonne Chanson, Faure uitgevoerd voor het eerst in Genève op 14 november 1894, met Adolf Rehberg. Het werk is opgedragen aan de cellist Jules Griset, die vroeger kamermuziek en mondelinge concerten regelen in zijn huis. Chabrier schreef zijn Ode aan de muziek voor hem. De handtekening, kan worden opgemerkt, in ingeschreven Andante en Op. 63. Het werd getranscribeerd door Faure in een versie voor cello en orgel die nooit werd gepubliceerd. De laatste van de korte stukken voor cello is de Serenade, Op. 98, gecomponeerd voor de jonge Pablo Casals, die had leren kennen, Faure al in 1901, het jaar van zijn debuut van Parijs, toen hij speelde de P-Mgie leiding van de componist. De Serenade werd gepubliceerd in 1908 door Heugel. deze samenstelling onthult de bijzondere zorg waarmee Faure bestaat zelfs de kleinste van zijn werken. uitzonderlijk voor Faure, het zit vol humor en fantasie, met ornamenten die doet denken aan de klavecimbel muziek van de 18e eeuw. Toch is dit Serenade is geenszins louter een pastiche. het is harmonisch gedurfde en soms moedwillig schurende. Onder de ironie, heeft men een glimp van de gedistilleerd, sobere stijl van de laatste werken, zo ver van de romantiek van de Elegie. "De Serenade", Casals schreef Faure, "ist heerlijk en elke keer als ik speel, lijkt het wel nieuw voor me in zijn schoonheid. "In feite echter Casals niet lijken te hebben gespeeld heel vaak, voorkeur te geven aan de twijfelachtige transcriptie van de piano nummer Apres un Reve die hij zelf had gepubliceerd in 1910. Om deze reden is de Serenade is weinig bekend gebleven, ondanks misschien vanwege, de originaliteit. Vertaald door Eva Breck en Stuart Thync. Parijs, Herfst 1977 Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69-fur Violoncello und Klavier-. Stuk voor cello. Vlinder. A-Dur op. 77-fur Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78-fur Violoncello und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98-fur Violoncello und Klavier-.